داستانک: آدم - امین فرومدی

نامش آدم بود فرزند آدم بود اما با اینکه سال ها زندگی کرده بود

معنای آدم بودن را نفهمیده بود روز و شب های زیادی به این فکر 

بود که حقیقت زندگی چیست؟ و چگونه آدم ،آدم می شود؟

نیمه شبی بود که در هوایی بارانی با دل خود خلوت کرده بود

ناگهان کسی در زد.

جواب داد بله.

ندا آمد منم!در را باز کن!

پا برهنه دوید سمت در،در را باز کرد

کسی را ندید اما تمام دشت های خالی و پژمرده قلبش

از عطر دل آویز حضورش،گلستان شد

تا سحر آن شب رویا در خلوت بارانی دل عالمی داشت!

صدای موذن او را بخود آورد بعد از اذان،نماز زندگی اش را به او اقتدا کرد.

از بامداد آن روز راه زندگی اش عوض شد چون قلبش مملو از

رایحه دوست داشتن شد.

و مفاهیم عالی و حقایق ناب اخلاص،ایثار،صفا و صمیمیت

   مردانگی و جوانمردی در روحش دمیده شد

                                                و تولدی دو باره یافت                    

                                  و عدالت ...

                            و عدالت ... 

                     و عدالت مشی زندگی اش شد.

و پس از آن بود که معنای آدم بودن را با تمام وجودش 

                                           درک کرده بود 

                                        و از سادگی و صفای قلبش

                             و از مهر ورزی و خدمت به مردم لذت می برد

  و مردم شهر هر گاه دلشان می خواست که

                       یک انسان دوست داشتنی را ببینند 

                                            به قیافه نجیب آدم نگاه می کردند

به قیافه نجیب آدمی نگاه می کردندکه

                  انسان  شدن  را  تجربه  کرده  بود.

                                                                                                        امین

شعر و داستان/امین فرومدی