بگذار سپیده سر زند - دکترشریعتی

بگذار سپیده سر زند 
چه باک که من بمیرم و شبنم فروخشکد 
و شبگیر خاموش شود و شباهنگ گنگ گردد . 
و مهتاب رنگ بازد و ستاره ی سحری بازگردد . 
و راه کهکشان بسته شود ... 
بگذار سپیده سر زند و پروانه به سوی آفتاب پر کشد . 
نزدیک تر به خدا 
من باید فرود آیم 
نباید بنشینم 
سال هاست ازآن لحظه که پربر اندامم رویید 
واز آشیان از بام خانه پرواز کردم 
همچنان می پرم . هرگز ننشسته ام 
و دیگر سری نیز به سوی زمین و به سواد پلید شهرها 
و بامهای کوتاه خانه ها بر نگرداندم 
چشم به زمین ندوختم 
پروازی رو به آسمان 
در راه افلاک 
و هر لحظه دورتر و بالاتر  از زمین 
و هر لحظه نزدیک تر به خدا!

  شعر و داستان/امین فرومدی

   ادبیات ایران و جهان

منبع

http://www.shariatjavid.ir/post-205.aspx